पहाट....

पहाट....

तुला भेटायला मी केवड्याच्या वनात आले

तर तू यज्ञकुंडात समिधा अर्पित करीत होतास

सभोवतीचे नाग मनोभावे तुझ्याकडे पहात होते

मी हि त्यातीलच एक

केवड्याचा सुगंध आणि तुझे केवडी शरीर  

वेदांच्या उद्घोषात मला मंत्रमुग्ध करीत होते,

तुझ्याकडे आकृष्ट करीत होते,

आणि कधी माझ्या समिधा पडल्या

मलाही कळले नाही...   

तू हि त्याच सिंधू पलीकडून आलेल्या

फरार लोकांपैकी एक

वेदांच्या रक्षणात तुझे हि पितर गुंतले होते

ज्ञानोबाला, तुकोबाला मारणारे तुझेच पूर्वज

रेशीमबागेत तुझी नाळ पुरलेली.

तरीही...

तरीही...

तरीही तू माझ्या अंत:करणात सामावलेला

वेदांना अमान्य करणारी मी, पण

तुझे शब्द आज माझ्यासाठी वेद बनलेत

….

मला माहित नाही का

तुझा टोकाचा आरक्षण विरोध !!!

पण तू बरोबर वाटतोस

कशाला हवंय आरक्षण ?

स्वत:च्या पायावर उभं राहणाऱ्याला

कुबड्या कशाला हव्यात ?

पण शेवटचा लाभार्थी ?

तो अजून उपेक्षितच आहे

पण त्याच्यापर्यंत ना आरक्षण पोहोचलं ना मी

मी... शिकले सवरले आणि पोटभरीस लागले

आरक्षणाला कोरडं समर्थन करू लागले

त्यापेक्षा तुझा विरोध आवडतो मला

गरजवंताला द्या, ह्या म्हणण्यातील तथ्य कसं नाकारू ?

मला माहित आहे,

हवा वळते तसा वळणारा,

जानवं कुरवाळणारा आणि

पोटावरून हात फिरवणारा

वेदिक तू नाहीस....

मी पाहिलंय तुला वंचितांना हर प्रकारे मदत करताना

मी पाहिलंय तुला राजकारणातील शुक्राचार्य निरखताना

मी पाहिलंय तुला ढोरासारखी मेहनत करताना

इटलीहून परतल्यावर सगळं पुन्हा उभं करताना

उपास तापास आणि

उत्सवांच्या महोत्सवीकरणाला विरोध करताना

मी पाहिलंय तुला माझ्या श्रद्धास्थानांना सन्मान देताना  

मी पाहिलंय तुला ब्राम्ह्ण्याच्या पलीकडे जाऊन

ब्रम्ह होताना...

तुझी जात माझ्या विचारांच्या आड येते कधी कधी....

पण माझी जात तुझ्या प्रेमाच्या आड कधीच आली नाही

तुझ्या यज्ञकुंडाला माझा विरोध नाही

माझ्या भिमस्तुतीला तुझा विरोध नाही

तू ऐकतोस मला, मी पाहते तुला

दोघांच्या मधली पिढ्यानपिढ्यांची दरी

समुद्राची गाज बनते

तेंव्हा ती दरी वाळूत विरून जाते

जात हि अशीच जावी एक दिवस

तुझ्या माझ्यातील दुराव्याप्रमाणे...

मी ऐकतेय गाज भविष्याची

आणि साद नवभारताची

तुझ्या माझ्या प्रेमासारखी नितळ

जात विरहित  

धर्म विरहित

मानवतेची झुंजूमुंजू पहाट

केवड्याच्या वनातील विखुरलेले प्रकाशदूत  

मी पाहतेय

अविरत,

अनिमिष...

---- समिधा